Nie będzie pożegnania…

Zanim Ją spotkałem – byłem ślepcem.

A potem (każdego dnia!) otwierałem swe oczy coraz bardziej i bardziej ze zdziwienia, że można kochać kogoś tak nieidealnego, ale za to jakże prawdziwego! I samemu stawać się dzięki temu najlepszą wersją samego siebie!

Gdy pragniesz Kogoś tak bardzo mocno, to stajesz się najsilniejszym, a zarazem najbardziej bezbronnym człowiekiem na świecie.

Tęsknota staje się Twoim oddechem, a brak Kogoś to tak, jakby ktoś ukradł Ci wszystkie wschody i zachody słońca na raz.

Ale kochając masz je wszystkie w sobie na raz. Już na zawsze!

To był najszczęśliwszy czas w mym życiu, a jeśli coś takie było, to słowo pożegnania nigdy nie stanie się prawdą!

No way!

Są rany, jak najpiękniejsze klejnoty, które nigdy się nie goją. I to dobrze, bo to znaczy, że to wszystko było prawdziwe!

Jak znaleziona nad Bałtykiem połamana muszla, która nigdy już nie będzie taka sama, (jak wówczas, gdy mijały ją obojętnie miliony osób). Któregoś dnia: moje i mego Przyjaciela drogi przecięły się w tajemnicy istnienia, tej połamanej muszli. Ta muszla pozostała w pokoju mej duszy – droższa niż cokolwiek innego na świecie.

Kochać to za mało. Dlatego cieszę się, że wciąż Ją lubię, jak nikogo innego!

Kocham Jej popieprzenie, wariactwo, dzikość serca.

Jest żywiołem, ptakiem, morzem, wulkanem, muzyką.

Najseksowniejszą kobietą jaką znam.

Najlepszym kumplem ever!

Jest wyzwaniem.

Zagadką.

Marzeniem, które jest ciągle Trzy kroki przede mną.

Kocham Jej siłę i bezbronność.

Jej łzy.

Jej historię.

Wszystko kim była, jest…

I kim jeszcze się stanie…

Bez trybu pożegnań. Nie wierzę, że jakiekolwiek z nich ma ostatnie słowo- nigdy i w żadnej sytuacji.

Dziękuję za wszystko i za ten najpiękniejszy taniec w mym życiu, kiedyś późną nocą…