Zaginiony Obraz

Kiedyś Myslovitz śpiewał taki tekst: „Upadamy wtedy gdy nasze życie przestaje być codziennym zdumieniem”.

Patrząc na poniższe zdjęcie przypominam sobie, że naprawdę warto doceniać to, co jest nam dane – vis-à-vis – na Obrazie kogoś Obecności.

Bo nie jest to oczywiste, ani na stałe!

W pułapce oczekiwań (od tej drugiej osoby) chcemy zachłannie więcej i więcej i szukamy tego co za Obrazem.

Tworzymy też problemy, których nie ma.

W tym zafiksowaniu łatwo jest stracić Obraz Człowieka.

Ktoś nagle odchodzi i nie widzimy już tych oczu, które były „na wprost” naszych oczu.

Zostajemy z niedosytem pytań: co mogło być po drugiej stronie Obrazu?

Co by ta relacja jeszcze ukazała?

Jaką tajemnicę?

Zostaje pieczący ból, że nie docenialiśmy Obrazu „vis-à-vis”, kiedy ten Ktoś był jeszcze Blisko…

Presja oczekiwań zabija radość „codziennego zdumienia”.

Zdumienia relacją, która nie jest tylko romantycznymi fajerwerkami, ale codziennością.

I w tym Piękno!

W zwyczajności małych szczęść, których suma robi różnicę.

Póki chcemy to widzieć!

Potem zostaje tylko puste miejsce na jednej z huśtawek.

I piecząca tęsknota bez dna…

Pamiętam drganie powietrza, w ten letni, jeszcze wrześniowy dźwięk.

Każdy dźwięk.

Każdy zapach.

I gesty i słowa.

I Jej oczy wpatrzone błogo w słońce…

Ten Obraz odmienił mnie na zawsze.

Pozostanie we mnie na zawsze.

Straciłem Obraz na żywo.

Ale noszę go cały czas w sercu…

I tylko ja wiem (na całym świecie!) dlaczego to tak niezapomniany, choć zaginiony Obraz.

Kogoś, kto dzielił fragment mego życia.

Kogoś kto został ze mną (za mną, przede mną trzy kroki, nie wiem w sumie gdzie)  i nikt mi tego nie zabierze.

Ani życie, ani śmierć…